–Καλησπέρα σας, ενδιαφερόμαστε με την φίλη μου για βόλεϊ, μπορείτε να μας ενημερώσετε ; Πάμε Α΄ Γυμνασίου και δεν έχουμε κάνει ξανά.
–Ναι παιδί μου, να σας πώ ότι θέλετε κι ελπίζω να αγαπήσετε και το βόλεϊ και τον Πορφύρα μας…
Φθινόπωρο του 1992, μόλις δύο χρόνια μετά την ίδρυση του τμήματος βόλεϊ του Πορφύρα.
Η κουβέντα έγινε ανάμεσα στην Γεωργία Μελαγράκη ( που πήγε με μία φίλη της, από το σπίτι της στην πλατεία Σερφιώτου, στα γραφεία του Πορφύρα-στο υπόγειο της οδού Αποστόλη-, χωρίς τους γονείς τους, με την αθωότητα μίας εποχής σίγουρα καλύτερης από την τωρινή…) και τον αείμνηστο ιδρυτή του τμήματος Μανώλη Κελέκο, που την καμάρωνε για τα επόμενα 17 χρόνια με την κοκκινόμαυρη φανέλα, την οποία η υψηλόσωμη Πειραιώτισα τίμησε όσο λίγες.
Η Γεωργία, σταμάτησε το βόλεϊ σε ηλικία 28 ετών, επιλέγοντας να παίξει σε όλη την καριέρα της μόνο στον Πορφύρα, αν και πάντα υπήρχαν προτάσεις για να μεταγραφεί.
Επρεπε να αφοσιωθεί στις σπουδές της, τις οποίες ολοκλήρωσε με άριστα στο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Χημικών Μηχανικών ενώ έκανε δύο μεταπτυχιακά και ένα διδακτορικό. Ηταν επιστημονικός συνεργάτης στο Πολυτεχνείο, καθηγήτρια Χημείας στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και σήμερα είναι καθηγήτρια Χημείας στη Σχολή Ευελπίδων.
Ηταν βασική κεντρική , πάντα με το νούμερο 11, έζησε τα πάντα στον Πορφύρα.
Από τις προπονήσεις στο ανοικτό, τσιμεντένιο, γήπεδο στην πλαζ της Φρεαττύδας έως το Κύπελλο της ΕΣΠΕΔΑ και την πορεία πρωταθλητισμού στην Α΄ Κατηγορία.
Ο ορισμός της αφοσίωσης μα και του ήθους, για την επί σειρά ετών αρχηγό του Πορφύρα που σήκωσε το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας μας, στις 19 Δεκεμβρίου 2007, στο κλειστό του Μοσχάτου, χάρη στη νίκη με 3-2 σετ επί της Ιριδας, σε ένα ματς που δε θα ξεχάσουμε ποτέ ( όπως ούτε και τις φωνές του Μπάμπη Διονάτου του Μοσχάτου, για τις σαμπάνιες που ανοίξαμε…).
Και η ιστορία συνεχίζεται…
Η κόρη της Γεωργίας, Μάϊρα Αφαντίτη, ”εντοπίσθηκε” από το σκάουτινγκ που κάναμε στο 32ο Δημοτικό ενώ ήταν μαθήτρια της Εκτης και όταν πήγε σπίτι κι είπε στη μητέρα της ότι ” μου είπαν από τον Πορφύρα να πάω να παίξω βόλεϊ ”, η μαμά της θυμήθηκε τα δικά της, συγκινήθηκε και την παρότρυνε να ΄΄κάνει ένα δοκιμαστικό ”.
Μετά από 6 μήνες, η Μάϊρα -μαθήτρια πια της Α΄ Γυμνασίου της Ιωνιδείου – είναι αθλήτρια των Παγκορασίδων Δ του Πορφύρα κι η μαμά καμαρώνει, γιατί βλέπει ότι το πεπρωμένο της οικογένειας της παραμένει Πορφυρό.
Ο Μανώλης Κελέκος, μας έλεγε πάντα τα καλύτερα για την Γεωργία Μελαγράκη.
Καμάρωνε για την αρχηγό μας, που ήταν πρώτη σε όλα.
Σπουδαία αθλήτρια, αδαμάντινος χαρακτήρας, λαμπρή επιστήμονας, ένα καταπληκτικό μυαλό.
Τη ζήσαμε από το 2001 κι έπειτα.
Πρότυπο, όντως, σε όλα.
Στο βόλεϊ και στον Πορφύρα, ΟΛΑ μπορείς να τα συνδυάσεις. Αρκεί να θέλεις…
Παρόμοιες, όμορφες εικόνες, ζούμε στον Πορφύρα με την αρχηγό μας Νίκη Μανωλάκου με την οποία κατακτήσαμε το πρωτάθλημα Α΄ΕΣΠΕΔΑ το 2012 και ανεβήκαμε πρώτη φορά στην Α2, καθώς είναι ( επίσης ) πασαδόρος σήμερα στις Νεάνιδες και Κορασίδες Α, η 15χρονη κόρη της Κύρα Γιαννοπούλου, αλλά και με την αρχηγό μας της σεζόν 2014-2015 Βιβή Μπαλλή, καθώς είχε έλθει κοντά μας η κόρη της Μαλένα Κάρατζη-την οποία και πάλι περιμένουμε στο γήπεδο…
Ο αθλητισμός είναι αναμνήσεις.
Και ωραίες ιστορίες.
Με πρωταγωνίστριες-παραδείγματα.
Σαν την Γεωργία, την Νίκη, την Βιβή και τόσα άλλα παιδιά του Πορφύρα…